Wilhelminaschool JO15-1 toont (helaas) weer eens twee gezichten

FC Trias JO15-1

7 - 1

Wilhelminaschool JO15-1

Competitie

Onder 15, JO15-1, Hoofdklasse M

Datum

21 april 2018 13:00

Accommodatie

Onbekend

21 april 2018

Op deze zonovergoten zaterdag mochten we weer eens flink op reis. TRIAS in Winterswijk werd bezocht. Een team dat met Grol om de titel strijdt en dus een extra zware kluif. Het team was opnieuw niet compleet. Tjerk was er weer bij, maar had de griep doorgegeven aan broer Teun die dus deze keer thuis bleef. Ook Lars was vandaag absent. Na wat verwarring over een speler van JO15-2 die wel/niet/wel/ oh nee, toch niet mee kon doen, werd een zoektocht naar beschikbare JO13-1 versterking gestart. Guus Govers wilde wel en ging mee. Anderen waren niet bereikbaar, geblesseerd, niet in de gelegenheid of hadden geen zin(?)… Per Tesla-vliegtuig reisde uw verslaggever met Guus en zijn vader het elftal achterna om toch nog ruim voor de wedstrijd ter plaatse te zijn.

Het sportcomplex lag er prachtig en badend in de zon bij, daar in Winterswijk. We wisten wel meteen dat we in de Achterhoek waren. Waar we bij De School veel werk maken van het vlot bedienen van de gasten in de kantine, stonden bij TRIAS – toch een grote club - slechts twee mensen achter de bar, die op hun dooie akkertje de alsmaar groeiende rij dorstigen en hongerigen in slakkentempo van hun bestellingen voorzagen. Een testpanel probeerde de gehaktballen, maar kon hier helaas geen voldoende aan toekennen. De broodjes kaas daarentegen waren prima.

Maar ‚Spaß beiseite‘, het gaat natuurlijk om de wedstrijd. Die begon, met een zeer jonge scheidsrechter, iets na 13.00 uur. De fans hadden het meteen zwaar vanwege de temperatuur, maar het team leek daar geen last van te hebben. Vanuit de verdedigende stelling werd de tegenstander opgewacht en menigeen was druk in de weer om als de ‘blauwen’ over de middenlijn kwamen storend werk te verrichten. Eenmaal in balbezit werden snel de spitsen Arjan en Collin opgezocht, die hun tegenstanders handenvol werk bezorgden. De ijver bij Wilhelminaschool gevoegd bij de slordig spelende tegenstander – waarschijnlijk vanwege onderschatting – zorgde voor een alleszins goed te verteren eerste helft. Collin werd na een goede tien minuten keurig diep gestuurd door Arjan en passeerde de uit zijn doel stormende keeper met een bekeken boogbal: 0-1. Dezelfde keeper die even later weer ver uit zijn doel kwam, hands maakte en eigenlijk uit het veld gestuurd had moeten worden. Maar de arbiter keek waarschijnlijk net op dat moment in de zon, want zelfs een vrije trap werd niet Wilhelminaschool’s deel. Inmiddels begon bij de tegenpartij de onderlinge irritatie te groeien, wat werd afgereageerd op de gasten. Maar wat er ook gebeurde: met gestrekt been inkomen, met twee handen vol in de rug duwen, heupworpen (zeker twee waza-ari’s en een ippon gezien), de scheids vond het allemaal niet de moeite waard om voor te fluiten. Ook omgekeerd zag hij trouwens meerdere overtredingen over het hoofd. Gaandeweg werd TRIAS wel dominanter en dreigender, hoewel Wilhelminaschool speldenprikjes kon blijven uitdelen. Een vrije trap voor de thuisploeg leek de gelijkmaker te worden, maar als vrijwel altijd was Thies op zijn post. De door de muur van richting veranderde bal werd door hem in een uiterste poging gekeerd, waarna hij ook de rebound wist te blokkeren en de bal in derde instantie naast werd geschoten. Kort voor rust was het helaas wel raak. De naar de linkerkant uitgeweken sterke en getructe spits werd, bij de zijlijn in balbezit zijnde, halfslachtig verdedigd en kon de bal voorzetten, waar deze keurig werd binnen gewerkt door een veel te vrij gelaten opgestoomde middenvelder:1-1. Daar bleef het bij tot het rustsignaal en dus was er nog reden om optimistisch voor te beschouwen richting tweede helft.

Dit moest in eerste instantie wel zonder koffie, want de tweepersoons-barcrew had de versnelling nog steeds niet gevonden. Dat zou ook na de wedstrijd zo blijven, overigens. Vasthoudend als hij is, wist Don Leo toch koffie te bemachtigen, die dan maar bij het begin van de tweede helft genuttigd werd.

De supporters verslikten zich hierbij al snel bijna. TRIAS zette gelijk vol druk en een machtig schot van twintig meter leek als een granaat net onder de lat in te slaan. Leek, want Thies toverde weer eens een prachtige redding uit de hoge hoed. De vreugde hierover was van korte duur, want de hieruit volgende hoekschop ging er veel te makkelijk in. Een stuk of drie in rood-wit-blauw shirt gehulde spelers vond het plotseling niet nodig om fanatiek te verdedigen en het stond 2-1. Dat het dit seizoen vaak tegenzit en het lastig is om je steeds weer op te laden, is begrijpelijk. Maar de manier waarop meerderen het vervolgens opgaven stond wel in heel schril contrast met de zo standvastige eerste helft. De tegenstander rook de gewonde prooi en voerde een voetbalshow op in de volgende tien minuten. Het stond al snel 5-1 en bijna heel Wilhelminaschool stond erbij en keek ernaar. Daarna ‚mocht‘ Guus van JO13-1 invallen. Hij deed zijn werk op het middenveld naar behoren, waarbij hij direct kennismaakte met de meest fysieke tegenstander, die hem een zet vol in de rug gaf. Guus landde vijf meter verderop weer, maar liet zich in het vervolg de kaas niet van het brood eten. Dat deden anderen wel. Gelukkig bleef het bij een uiteindelijke 7-1, want de nederlaag had nog hoger kunnen uitvallen. Maar het verschil tussen de twee helften was uiterst pijnlijk en na nog een tijdje in de file te hebben gestaan in de kantine voor een verversing, ging het team met de staart tussen de benen terug naar Hengelo.

Nu zijn er eerst enkele vrije zaterdagen en dan nog drie wedstrijden om toch nog wat te laten zien en de eer enigszins te redden. Deze verslaggever kan zich niet voorstellen dat het team, dat toch ook getoond heeft te kunnen knokken, zich steeds als een stel makke schapen naar de slachtbank laat leiden. U leest nog hoe dat afloopt.