Onherkenbaar. Zo presenteerde een deel van het team van Wilhelminaschool JO15-1 zich vandaag in de eerste helft van de uitwedstrijd tegen Reünie/GSV ’63 JO15-1. Vervelend voor de spelers die het seizoen wél op een goede manier willen afsluiten en funest voor het resultaat: einduitslag 3-1.
De koek is op, de geest is uit de fles, het glas is niet half maar helemaal leeg. Zo zag het spel er voor rust uit. Hieraan had niet iedereen schuld, maar met slechts ongeveer een half team dat wil presteren kom je niet ver in de sterke promotiepoule waar De School zich voor de winterstop nog zo knap voor heeft geplaatst. De tegenstander gaf wel vanaf minuut 1 vol gas en daarmee het goede voorbeeld. Dit leidde tot een 3-0 ruststand, verder zullen we over de eerste helft er maar het zwijgen toe doen.
Na rust, met een tactische omzetting en wat personele wisselingen (gelukkig mocht er weer worden doorgewisseld) zag het er plots een stuk beter uit en werd er - op een enkele hardnekkige slaapwandelaar na - met vechtlust en overtuiging gespeeld. De thuisclub moest ver terug en wist met lange-halen-voetbal nog maar af en toe gevaarlijk te worden, ondanks dat Wilhelminaschool zo ongeveer de gehele tweede helft achterin 1 op 1 speelde. Er werden kansen gecreëerd, maar we weten hoe daar al weken een vloek op rust. Er werd wel een keer gescoord (door Arjan), waarmee de eer deels was gered. Ondanks de hernieuwde nederlaag waren er na de tweede helft gelukkig weer positieve punten te benoemen. Maar hoe je zo onvoorstelbaar slap, ongeïnteresseerd en gelaten aan een wedstrijd kunt beginnen, kan uw verslaggever - sinds jaar en dag lid van de ‘vroeger was alles beter club’ - onmogelijk bevatten.
Een qua resultaten wat teleurstellende, maar enerverende en geregeld met mooi en goed voetbal gelardeerde tweede seizoenshelft zit er bijna op. Nu volgt alleen nog de thuiswedstrijd tegen Achilles ‘12, komende zaterdag om 11.00 uur op de Vikkerhoek. Hopelijk kan dan iederéén zich nog een keer opladen om met liefst een overwinning, maar zeker met enthousiasme, strijd en passie (al 100 jaar) de competitie af te sluiten. We zijn benieuwd.
PS: Opnieuw werden we, net als twee weken geleden, in de Achterhoek verrast door een prachtige accommodatie. Een hoofdveld, uiteraard met levend gras i.p.v. dood rubber, waar een prachtige tribune en ballenvangers in de clubkleur rood (mag een likje verf overheen) voor een idyllische sfeer zorgen. En een gezellig ingerichte kantine, waar overigens vrijwel niemand - vanwege het mooie weer? - gebruik van maakte. Een en ander hing wel bijna letterlijk aan de laatste tit van een lange rij sportaccommodaties: tennis, zwemmen, korfbal, jeu-de-boules/petanque, macrameeën, werkelijk alles kwamen we tegen alvorens ‘de voetbal’ te bereiken.
