13 april 2019
Het zit momenteel niet mee voor onze toppers. Was de selectie vorige week eindelijk weer eens voltallig en iedereen zo goed als fit, nu was de spoeling al weer een stuk dunner. Arjan (spierscheuring) en Tjerk (knieblessure) waren niet inzetbaar en Marre was de hele week ziek geweest. Zij nam wel plaats op de bank, zodat er toch 13 spelers waren. De trainers Jorge en Goran hadden een tactische meesterzet bedacht om het ontbreken van Tjerk achterin op te vangen. Jamie verhuisde van de voorhoede naar linksachter en Job ging van die plek naar centrale verdediger. Na een iets onwennig begin bleek dat een prima oplossing. Teun was weer volledig inzetbaar en kon aldus de plek van Arjan overnemen. Hij voerde ouderwets de regie op het middenveld en er werd dan ook een prima wedstrijd op de mat van het hoofdveld gelegd.
Toch viel het resultaat uiteindelijk tegen. Zoals in de eerste zin al gemeld: het zat ook vandaag weer niet mee. ‘Wat is er nu weer gebeurd dan?’, zult u denken. Dat zullen we uit de doeken doen. Wilhelminaschool begon overtuigend aan de partij, waarin overigens ook tegenstander Victoria ’28 prima mee voetbalde. In een voor de toeschouwers aantrekkelijke eerste helft creëerde de thuisploeg zich een aantal goede kansen, terwijl aan de overzijde Victoria ook regelmatig gevaar stichtte. Maar de gelegenheidsverdediging, met daarin wel de vaste krachten Justin en Jorrit, hield prima stand bij enkele hachelijke situaties. Daarachter stond Thies weer eens goed op te letten en maakte hij enkele aanvallen onschadelijk door steeds op tijd uit zijn doel te komen. De beste kansen voor de thuisclub om te scoren waren in het eerste bedrijf voor rechtsvoor Cem, die bij een dieptepass van Teun in de grond leek te trappen en op een steekpassje van Bram de keeper op zijn weg vond. Luka, voor de gelegenheid rechter middenvelder, wist het gaatje wel te vinden door na een in eerste instantie afgeslagen aanval de vervolgens breed gelegde bal strak laag binnen te schieten. Er waren nog wat momenten, die echter niet uitmondden in doelpunten. Zo kreeg spits Bram bijvoorbeeld zijn hoofd tegen een voorzet van Joey, maar kon hij de bal niet voldoende snelheid meegeven. Bij het rustsignaal stond het derhalve 1-0. Een terechte voorsprong, maar gezien het spel en de kansen niet erg ruim. Tot zover dus weinig tegenslag, afgezien van de krapte qua personeel, dat zou echter na de wisseling van speelhelften veranderen.
Ook de tweede helft begon met van beide zijden goed spel en ook nu was Wilhelminaschool het iets sterkere team. Na goed druk zetten samen met Luka veroverde Jorrit de bal ver op de helft van de tegenpartij. Met enkele fraaie bewegingen schudde hij twee Victorianen af en gaf goed voor. Joey had het tweede doelpunt op de (rechter-)schoen, maar de keeper gooide zich knap voor de bal.
Niet veel later veranderde alles. Bram was in duel met de laatste man, de bal rolde door naar de keeper die het leer oppakte. Bram raakte in het voorbijgaan de sluitpost iets aan, een botsinkje zoals er zoveel zijn in een wedstrijd. De scheidsrechter zag er echter als enige op en rond het veld een overtreding in, hoewel er niemand geblesseerd raakte, viel of zelfs maar ‚au’ riep. En niet alleen dat: hij toverde Bram, die zich werkelijk van geen kwaad bewust was, als een donderslag bij heldere hemel een rode kaart voor. ‘Natrappen’ was het salomonsoordeel. Verbijstering alom, maar De School moest verder met tien tegen elf. Dat had grote invloed op het spelbeeld. De gasten roken hun kans en trokken ten aanval, terwijl rood-wit-blauw achteruit moest. De voorsprong werd met veel overgave verdedigd en af en toe werd er nog een speldenprikje in voorwaartse richting uitgedeeld, maar echte kansen werden niet meer gecreëerd. Daarvoor was de vermoeidheid inmiddels te groot evenals de verontwaardiging over het onrecht dat de ploeg, opnieuw – zie verslag vorige week, werd aangedaan. Door nog een paar twijfelachtige arbitrale beslissingen was het sowieso al een hels karwei om de kop erbij te houden. De overwinning leek over de streep te worden getrokken, maar vlak voor tijd trad de Wet van Murphy in werking, die bepaalt dat alles was mis kan gaan ook mis zal gaan. Een strakke pegel net onder de lat kon door Thies met een magistrale redding nog worden gekeerd. De daaropvolgende hoekschop leverde echter de 1-1 op. Dat de maker daarbij de bal met de hand meenam, kon er ook nog wel bij. Hierbij bleef het en met wederom een katterig gevoel verliet de ploeg na het laatste fluitsignaal het veld. Twee keer goed voetballen en beide keren de overwinning aan je neus voorbij zien gaan - niet door een betere tegenstander, maar door factoren waar je geen invloed op hebt – gaat je niet in de koude kleren zitten als fanatieke voetballers.
Volgende week komt de trotse en afgetekende koploper Ruurlo JO15-1 langs op de Vikkerhoek, paaszaterdag 20 april om 11.00 uur. Een echte uitdaging, we zijn benieuwd! Hopelijk kunnen we het dan na afloop alleen hebben over het spel en niet over randzaken.
